Νοέμβριος του έτους 2005, στα 20 μου χρόνια, ξαφνικά και χωρίς να έχω κάνει κάποια αλλαγή στον τρόπο ζωής μου άρχισα να νιώθω τα πρώτα συμπτώματα πόνου στο στομάχι μου. Μέχρι τότε δεν γνώριζα τι σημαίνει πόνος, καθώς δεν αρρώσταινα ποτέ, ούτε από απλή γρίπη. Τα συμπτώματα μου, ήπια τότε, ήταν πόνος στο στομάχι, δυσφορία, υγρά στο στομάχι στα τα οποία δεν έδωσα σημασία και υποχώρησαν μετά από λίγες ημέρες.
Στα μέσα του έτους 2006 άρχισα πάλι να έχω ενοχλήσεις οι οποίες δεν υποχωρούσαν και με οδήγησαν στο ΙΚΑ της περιοχής μου. Μετά από ψηλάφηση του στομάχου ο γιατρός μου έδωσε Zantac τα οποία πήρα για λίγες μέρες και τα συμπτώματα, ήπια ακόμα υποχώρησαν. Έπειτα από λίγους μήνες άρχισα πάλι να έχω ενοχλήσεις και πήγα πάλι στον ίδιο γιατρό φεύγοντας με διαφορετική φαρμακευτική συνταγή. Τα συμπτώματα υποχώρησαν πάλι και ήταν ήπια μέχρι τα μέσα του 2007 που επέστρεψαν εντονότερα. Πιο δυνατός πόνος, μεγαλύτερης διάρκειας, έντονη δυσφορία, υγρά στο στομάχι, παλινδρόμηση. Επισκέφτηκα τότε γαστρεντερολόγο σε ιδιωτικό ιατρείο και ενώ εξήγησα τα συμπτώματα μου έφυγα με φαρμακευτική αγωγή για τη μείωση των υγρών του στομάχου.
Μετά από 2-3 μήνες οι πόνοι επέστρεψαν πιο έντονα και έκανα την πρώτη μου γαστροσκόπηση με λήψη βιοψίας που έδειξε ότι ήμουν θετικός στο ελικοβακτηρίδιο και πήρα την κατάλληλη θεραπεία αντιβιοτικών. Πέρασαν μήνες και στις αρχές του 2008 τα συμπτώματα ήρθαν πάλι ακόμα πιο έντονα αυτή τη φορά. Έκανα τέστ αναπνοής για ελικοβακτηρίδιο το οποίο βγήκε αρνητικό. Ξανά γαστροσκόπηση και πάλι φάρμακα για τη μείωση των υγρών του στομάχου. Κανένα σημάδι βελτίωσης, έκανα υπέρηχο που έδειξε ότι η τροφή ήταν αχώνευτη ώρες μετά την λήψη της και πάλι θεραπεία και πάλι χάπια για τη μείωση των στομαχικών υγρών.
Κανένα σημάδι βελτίωσης και πάλι, ξανά επίσκεψη στον γαστρεντερολόγο ο οποίος μου χορήγησε LIBRAX και απέδωσε τους πόνους μου σε άγχος. Πήρα ελάχιστα και τα πέταξα γιατί συνέχισα να αισθάνομαι χάλια ακόμα περισσότερο. Τέλη του 2008 έγινε εισαγωγή μου στο νοσοκομείο της Βέροιας και μετά από διάβαση λεπτού εντέρου με εντερόκλυση σε γενικό νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης μου είπαν ότι έχω νόσο του Crohn. Ξεκίνησα τότε, να λαμβάνω φάρμακα εφ’ όρου ζωής όπως μου είπανε και μετά από τέσσερις μήνες χωρίς βελτίωση επισκέφτηκα ιδιωτικό γαστρεντερολόγο στη Θεσσαλονίκη.
Πραγματοποιήθηκε κολονοσκόπηση που απέδειξε ότι δεν έπασχα από τη νόσο του Crohn και σταμάτησα την φαρμακευτική αγωγή που ούτος ή άλλως δεν έκανε τίποτε. Ο καιρός περνούσε έτσι, κάποιες εβδομάδες καλά, κάποιες χάλια και τα έτη 2009, 2010, 2011, 2012, 2013 ήταν επισκέψεις σε νοσοκομεία, σε ιδιωτικά ιατρεία, άπειρες εξετάσεις, πολύ πόνο, έξοδα, άσχημη ψυχολογία και η ζωή μου ήταν μόνο δουλειά (οικοδόμος στο επάγγελμα), σπίτι και πόνος. Τέλη 2013 ο πόνος επέστρεψε χειρότερα από ποτέ και ήταν μόνιμος. Ειδικές διατροφές δεν βοήθησαν ποτέ και έτσι το 2014 ήταν το χειρότερο ενώ έφτασα να ζυγίζω 49 κιλά παρόλο που πεινούσα συνεχώς δεν μπορούσα να φάω τίποτα. Ο πόνος ήταν αφόρητος, δύσπνοια, σφίξιμο και βαρύ στομάχι, πρήξιμο, ταχυπαλμίες …
Τέλη του 2014 νοσηλεύτηκα σε νοσοκομείο στη Γερμανία και μετά από σειρά εξετάσεων και πολλά έξοδα έφυγα χωρίς διάγνωση χωρίς καμία λύση για τα συμπτώματα μου. Το 2015 η ζωή μου ήταν πλέον ανυπόφορη δεν μπορούσα να φάω, να δουλέψω, δεν μπορούσα να ζήσω ούτε στιγμή χωρίς πόνο και φούσκωμα στην κοιλιά μου. Οι περισσότεροι γιατροί μου έλεγαν ότι το πρόβλημα μου είναι ψυχολογικό.
Τον Οκτώβριο του 2015, μου πρότειναν να με εξετάσει ο χειρουργός ο κ. Σαρητζόγλου τον οποίο και επισκέφτηκα στο ιατρείο του στην Αθήνα. Όταν ο γιατρός άκουσε το ιστορικό μου και είδε τις εξετάσεις μου, αμέσως έθεσε επιτέλους την ορθή διάγνωση. Μου είπε ότι υποψιάζεται πάγκρεας Divisum και μου πρότεινε να κάνω μια εξέταση που λέγετε μαγνητική χολαγγειοπαγκρεατογραφία. Η εξέταση έδειξε ότι, όντως το πρόβλημα μου ήταν αυτό που για πρώτη φορά είχε διαγνώσει ο κ. Σαρητζόγλου.
Τον Οκτώβριο του ίδιου έτους ο γιατρός μου έκανε την ενδοσκοπική επέμβαση E.R.C.P με απόλυτη επιτυχία και τοποθέτησε στέντ στον παγκρεατικό πόρο το οποίο και αφαίρεσε τέσσερεις εβδομάδες μετά. Από τότε η ζωή μου βελτιώθηκε, τρώω επιτέλους χωρίς πόνο και χωρίς κανένα από τα συμπτώματα που είχα για δέκα χρόνια, επιτέλους μπορώ να δω το μέλλον μου με αισιοδοξία. Το γράμμα αυτό το γράφω, για να βοηθήσω όποιους ανθρώπους μπορεί να έχουν την ίδια πάθηση του παγκρέατος που είχα εγώ και υποφέρουν χωρίς διάγνωση, χωρίς θεραπεία χωρίς ελπίδα.
Θωμάς Σια…………