Μετεγχειρητική κήλη είναι η κήλη που εμφανίζεται σε θέση προηγούμενης χειρουργική επέμβασης.
Όλες οι χειρουργικές τομές του κοιλιακού τοιχώματος, που γίνονται για την εκτέλεση μιας χειρουργικής επέμβασης, είναι δυνατόν να αποτελέσουν την θέση εμφάνισης μετεγχειρητικής κήλης.
Οι κήλες αυτές, αποτελούν του 20% όλων των κηλών του κοιλιακού τοιχώματος και κατατάσσονται ως η δεύτερη συχνότερη κήλη μετά την βουβωνοκήλη.
Η εμφάνιση της μετεγχειρητικής κήλης μπορεί να είναι άμεση, δηλαδή μερικές εβδομάδες μετά το χειρουργείο ή καθυστερημένη δηλαδή εντός του πρώτου χρόνου, ενώ η πιθανότητα εμφάνισής της, χρόνια μετά την χειρουργική επέμβαση είναι πάρα πολύ σπάνια.
Οι χειρουργικές τομές που συνηθέστερα συνοδεύονται από την εμφάνιση της κήλης είναι:
1.Η μέση τομή, που γίνετε διατέμνοντας την λευκή γραμμή του κοιλιακού τοιχώματος, από το στέρνο μέχρι και λίγο κάτω του ομφαλού.
2.Η πλάγια κοιλιακή τομή (τομή Kocher) που αφορά το δεξιό ή αριστερό υποχόνδριο και γίνεται διατέμνοντας (οριζόντια) τον δεξιό ή αριστερό ορθό κοιλιακό μυ.
3.Η πλάγια οσφυϊκή που αφορά το δεξιό ή αριστερό οσφυϊκό πλάγιο του κοιλιακού τοιχώματος και γίνεται κυρίως στις νεφρεκτομές.
Τα τελευταία χρόνια, εμφανίζεται μια νέα κατηγορία μετεγχειρητικής κήλης μετά από λαπαροσκοπικές επεμβάσεις. Οι κήλες αυτές εμφανίζονται στα σημεία εισόδου των τροκάρς στο κοιλιακό τοίχωμα και αφορούν κυρίως την θέση του ομφαλού και τα σημεία όπου εισάγονται τροκάρ μεγαλύτερα των 12χιλιοστών.
Ποια είναι τα αίτια δημιουργίας της μετεγχειρητική κήλης;
Όλες οι χειρουργικές τομές που αφορούν το κοιλιακό τοίχωμα προκαλούν –έστω και παροδικά – εξασθένιση του τοιχώματος στο σημείο διατομής. Για τον λόγω αυτό λαμβάνεται μέριμνα ώστε η χειρουργική τομή να είναι όσο το δυνατόν μικρότερη, να μην υπάρχει τάση κατά την συρραφή του τοιχώματος, η ραφές γίνονται με εξελιγμένα ράμματα, δίνεται μεγάλη σημασία στην αποφυγή λοιμώξεων ενώ μετεγχειρητικά ο ασθενής οφείλει να αποφεύγει καταστάσεις που προκαλούν αυξημένη ενδοκοιλιακή πίεση μέχρι την πλήρη επούλωση και αναδόμηση του τοιχώματος. Την τελευταία εικοσαετία σημειώνεται μεγάλη μείωση στην εμφάνιση των μετεγχειρητικών κηλών.
Σήμερα τα συνηθέστερα αίτια μετεγχειρητικής κήλης είναι:
- Η μετεγχειρητική μόλυνση του χειρουργικού τραύματος. Αποτελεί την συνηθέστερη αιτία και μπορεί να οδηγήσει ακόμα και πλήρη διάσπαση της χειρουργικής τομής.
- Ο σακχαρώδης διαβήτης.
- Η χρόνια λήψη κορτιζόνης.
- Η άμεση μετεγχειρητική χημειοθεραπεία ή ακτινοθεραπεία.
- Η σοβαρή παχυσαρκία.
- Οι χειρουργικές τομές που γίνονται πάνω σε παλαιότερες τομές.
- Η κακή χειρουργική τεχνική συρραφής του κοιλιακού τοιχώματος.
- Καταστάσεις που συνοδεύονται από αυξημένη ενδοκοιλιακή πίεση, όπως δυσκοιλιότητα, χρόνιος βήχας, και παχυσαρκία.
Πως θα καταλάβω ότι έχω μετεγχειρητική κήλη;
Η μετεγχειρητική κήλη εμφανίζεται ως προβολή του δέρματος στην θέση προηγούμενης χειρουργικής επέμβασης. Η προβολή του δέρματος μπορεί να αφορά τμήμα της τομή ή και ολόκληρη την τομή. Ο χρόνος εμφάνισης της κήλης μπορεί να είναι λίγες εβδομάδες ή μήνες μετά την χειρουργική επέμβαση. Ενώ η εμφάνιση μετεγχειρητικής κήλης χρόνια μετά την επέμβαση δεν είναι σύνηθες.
Οι κήλες αυτές συνήθως είναι μεγάλες, συνοδεύονται από πόνο και ναυτία, ενώ έχουν την τάση να προκαλούν σταθερές συμφύσεις με το έντερο και το κοιλιακό τοίχωμα που οδηγούν σε απόφραξη του εντέρου και ειλεό. Με την πάροδο το χρόνου οι κήλες αυτές αυξάνουν γρήγορα το μέγεθος τους και μπορεί σε παραμελημένες περιπτώσεις να προκαλέσουν εξεντέρωση, δηλαδή την μετάθεση μεγάλου τμήματος του εντέρου έξω από την κοιλιά και κάτω από το δέρμα. Για τους λόγους αυτούς είναι επιβεβλημένη ή άμεση χειρουργικής διόρθωσή τους.
Ποια είναι η θεραπεία της μετεγχειρητική κήλης;
Η μετεγχειρητική κήλη, και για τους λόγους που ήδη αναφέρθηκαν, είναι ο τύπος της κήλης που πρέπει να αντιμετωπίζεται άμεσα χειρουργικά.
Η χειρουργική επέμβαση στοχεύει στην ανάταξη του προβάλλοντος οργάνου (συνήθως ελίκων εντέρου), την συρραφή του κοιλιακού τοιχώματος και την ενίσχυσή του με χρήση ειδικής κατηγορία και μεγέθους πλέγματος. Να σημειωθεί ότι, η επιλογή και χρήση του καταλληλότερου πλέγματος είναι μεγάλης σημασίας για την αποκατάσταση αυτού του τύπου κήλης.
Η επέμβαση μπορεί να γίνει ανοιχτά, δηλαδή με δερματική τομή πάνω στην παλαιά τομή του προηγούμενου χειρουργείου ή λαπαροσκοπικά.
Επειδή οι μετεγχειρητικές κήλες έχουν την τάση να υποτροπιάζουν, είναι σημαντικό να επιλέγεται η καταλληλότερη χειρουργική τεχνική. Η χειρουργική τεχνική που ενδείκνυται για τον ασθενή, επιλέγεται ανάλογα με τον τύπο και το μέγεθος της κήλης, την ύπαρξη ή όχι καθολικών συμφύσεων λόγω της προηγούμενης επέμβασης, τους λόγους που πιθανών προκάλεσαν την εμφάνιση της κήλης και την βιολογική κατάσταση του ασθενούς.
Είναι λάθος να δογματίζει κάποιος υπέρ της μίας ή της άλλης τεχνικής, χωρίς να εξετάζει τα πλεονεκτήματα ή τα μειονεκτήματα ανάλογα με τον συγκεκριμένο ασθενή που έχει να αντιμετωπίσει.
Συμπερασματικά, θα λέγαμε ότι επειδή οι μετεγχειρητικές κήλες εμφανίζουν αυξημένα ποσοστά υποτροπής η αποκατάσταση τους επιβάλει πάντα την χρήση πλέγματος ενώ η χειρουργική προσπέλαση (ανοιχτά ή λαπαροσκοπικά) είναι απόφαση του χειρουργού μετά την κατάλληλη μελέτη.
Διαβάστε σχετικά άρθρα