Τί ονομάζεται πρωτοπαθής καρκίνος ήπατος;
Πρωτοπαθής καρκίνος ήπατος ονομάζεται ο καρκίνος που εμφανίζεται στο ήπαρ, εξελίσσεται στο παρέγχυμα του οργάνου και προέρχεται από τα δομικά κύτταρα του οργάνου.
Τον όρο πρωτοπαθή καρκίνο του ήπατος, τον χρησιμοποιούμε για να ξεχωρίζουμε τα νεοπλάσματα που αναπτύσσονται στο ήπαρ, από εκείνα που οφείλονται σε ηπατικές μεταστάσεις, δηλαδή σε καρκινικά κύτταρα που φτάνουν στο ήπαρ από άλλα όργανα του σώματος.
Ανάλογα με την προέλευση των καρκινικών κυττάρων, ο πρωτοπαθής καρκίνος του ήπατος ταξινομείται ως εξής:
- Ηπατοκυτταρικό καρκίνωμα (Ηπάτωμα). Όταν ο όγκος προέρχεται από διαφοροποιημένα ηπατικά κύτταρα.
- Χολαγγειοκαρκίνωμα (ενδοηπατικό χολαγγειοκαρκίνωμα). Όταν ο όγκος προέρχεται από τα κύτταρα που σχηματίζουν τα ενδοηπατικά χοληφόρα.
- Μικτό ηπατικοχολαγγειοκαρκίνωμα (χολαγγειοηπάτωμα). Όταν ο όγκος προέρχεται από τα κύτταρα των ηπατικών κυττάρων και των ενδοηπατικών χολαγγείων.
- Αδιαφοροποίητο καρκίνωμα ήπατος. Όταν ο όγκος προέρχεται από αδιαφοροποίητα ηπατικά κύτταρα.
Σπανιότεροι ιστολογικοί τύποι ηπατικού καρκίνου είναι το αγγειοσάρκωμα, αμαγγειοσάρκωμα και το ηπατοβλάστωμα που αφορά παιδιά ηλικίας συνήθως κάτω των 4 ετών.
Από όλους του ιστολογικούς τύπους, το ηπατοκυτταρικό καρκίνωμα ή αλλιώς ηπάτωμα είναι ο συχνότερος πρωτοπαθής καρκίνος του ήπατος.
Πόσο συχνός είναι ο καρκίνος του ήπατος και σε τι οφείλετε;
Ο καρκίνος του ήπατος είναι ο πέμπτος πιο συχνός καρκίνος στους άντρες και ο έβδομος πιο συχνός καρκίνος στις γυναίκες. Ενώ σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, σήμερα αποτελεί τη δεύτερη αιτία θανάτου από καρκίνο μετά τον καρκίνο του πνεύμονα. Η συχνότητα εμφάνισής παρουσιάζει αυξανόμενη τάση, τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Αμερική και πιθανόν η αύξηση αυτή να σχετίζεται με την ηπατίτιδα C (HCV) και τη μετανάστευση. Η πάθηση εμφανίζεται συχνότερα στους άνδρες σε σχέση με τις γυναίκες σε αναλογία 4/1.
Το 95% των ασθενών με καρκίνο του ήπατος είναι μεταξύ 45 και 60 ετών, ενώ σήμερα υπάρχει τάση να εμφανίζεται ακόμα και σε νεώτερες ηλικίες μεταξύ 30 και 35ετών.
Τα αίτια που σχετίζονται με την εμφάνιση του καρκίνου του ήπατος είναι τα ακόλουθα:
- Λοίμωξη από τον ιό της ηπατίτιδας. Η χρόνια φλεγμονή του ήπατος από ιογενείς ηπατίτιδες, (ηπατίτιδα Β και C) αποτελεί την συνηθέστερη αιτία εμφάνισης του καρκίνου του ήπατος. Οι ασθενείς που πάσχουν από ηπατίτιδα Β (HBV) θα εμφανίσουν καρκίνο του ήπατος σε αναλογία 25%, ενώ οι ασθενείς που είναι φορείς της ηπατίτιδας Β, σε αναλογία 10%. Στις ευρωπαϊκές χώρες το 80% των ηπατοκυτταρικών νεοπλασιών σχετίζονται άμεσα με την ηπατίτιδα C. Ενώ οι άνθρωποι που έχουν μολυνθεί και με τους δύο ιούς έχουν υψηλότερο κίνδυνο ανάπτυξης χρόνιας ηπατίτιδας, κίρρωσης και καρκίνο του ήπατος.
- Η κίρρωση του ήπατος. Με τον όρο κίρρωση περιγράφεται η μόνιμη καταστροφή των κυττάρων του ήπατος και την αντικατάστασή τους από ουλώδη ιστό. Στα κύρια αίτια της κίρρωσης περιλαμβάνονται ο χρόνιος αλκοολισμός και οι ηπατίτιδες B και C. Οι ασθενείς με διαγνωσμένη ηπατική κίρρωση (ασχέτου αιτιολογίας) έχουν αυξημένη πιθανότητα εμφάνισης καρκίνου του ήπατος σε ποσοστό 65%.
- Αλκοολισμός. Είναι γνωστό ότι, η χρόνια κατάχρηση οινοπνεύματος οδηγεί σε χρόνια φλεγμονή τού ήπατος και τέλος σε ηπατική κίρρωση.
- Αφλατοξίνες. Πρόκειται για τοξικές, καρκινογόνες ουσίες που παράγονται από μύκητες (την μούχλα) και αναπτύσσονται κυρίως σε ξηρά φρούτα, ξηρούς καρπούς, μπαχαρικά, σιτηρά και τυριά. Η κατανάλωση τέτοιων τροφών σχετίζεται άμεσα με την εμφάνιση της νόσου.
- Η χρήση αναβολικών ορμονών. Τα αναβολικά σκευάσματα που χρησιμοποιούνται για την αύξηση της μυϊκής μάζας και μετά μακροχρόνια χρήση σχετίζονται με αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης ηπατοκυτταρικού καρκίνου.
Άλλοι παράγοντες που σχετίζονται με τον καρκίνο του ήπατος είναι η λιπώδης διήθηση του ήπατος, η νοσογόνος παχυσαρκία, ο σακχαρώδης διαβήτης τύπου ΙΙ, καθώς και ορισμένες κληρονομικές μεταβολικές ασθένειες που μπορεί να οδηγήσουν σε κίρρωση, όπως η αιμοχρωμάτωση, η νόσος Wilson και η ανεπάρκεια α1-αντιθρυψίνης. Να σημειωθεί ότι, δεν υπάρχει κληρονομική προδιάθεση στην εμφάνιση του ηπατικού καρκίνου σε αντίθεση με άλλα νεοπλάσματα όπως για παράδειγμα ο καρκίνος του μαστού στις γυναίκες.
Σήμερα είναι γενικά αποδεκτό ότι, κάθε λοίμωξη, νόσος, πάθηση, φάρμακο, ή χημική ουσία που προκαλεί χρόνια ή επαναλαμβανόμενη ηπατική βλάβη αποτελεί και αιτιολογικό παράγοντα για την εμφάνιση του ηπατικού καρκίνου.
Ποιά είναι τα συμπτώματα στον καρκίνο του ήπατος;
Δύστυχως, ο καρκίνος του ήπατος δεν παρουσιάζει ούτε πρώιμα ούτε ειδικά της νόσου συμπτώματα. Αρκετές φορές ο ηπατικός καρκίνος μπορεί να εκδηλωθεί ως επιδείνωση μιας ήδη υπάρχουσας ηπατικής νόσου, όπως της ηπατίτιδας ή της κίρρωσης. Ενώ τις περισσότερες φορές η ανακάλυψη της νόσου γίνεται τυχαία, με ανεύρεση μάζας στο ήπαρ, σε υπερηχογράφημα που γίνεται για άλλο λόγο (για παράδειγμα για τον έλεγχο λίθων στην χολή).
Τα πιο συχνά συμπτώματα του ηπατικού καρκίνου – αν και καθυστερημένα – είναι ο βύθιος πόνος ή το αίσθημα βάρους στο δεξιό υποχόνδριο, η αδικαιολόγητη σταδιακή απώλεια βάρους, το αίσθημα καχεξίας (αδυναμίας), η ανορεξία και πολύ καθυστερημένα ο ίκτερος και ο πυρετός.
Παρανεοπλασματικές εκδηλώσεις του ηπατικού καρκίνου. Μεγάλη σημασία δίνεται στην αξιολόγηση των παρανεοπλασματικών εκδηλώσεων του ηπατικού καρκίνου. Πρόκειται για ένα σύνολο παθολογικών, εργαστηριακών ή/και ορμονολογικών εξετάσεων, που οφείλονται στην σύνθεση και την έκκριση βιολογικά ενεργών ουσιών από τον όγκο. Τέτοιες εκδηλώσεις είναι:
- Η υπογλυκαιμία. Δηλαδή η αδικαιολόγητη πτώση την τιμής του σακχάρου του αίματος.
- Η ερυθροκυττάρωση. Δηλαδή η παράδοξη αύξηση του αιματοκρίτη. Σε κάθε ασθενή με κίρρωση και υψηλό αιματοκρίτη πρέπει να διερευνάται η πιθανότητα εμφάνισης ηπατικού καρκίνου.
- Η υπερασβεσταιμία, η υπερχοληστεριναιμία και ο υπέρ ή υποθυρεοειδισμός που εμφανίζονται αιφνίδια σε προηγούμενα υγιείς ανθρώπους, πρέπει να εγείρουν την υποψία του ηπατικού καρκίνου.
Ποιές είναι οι προληπτικές εξετάσεις που μπορώ να κάνω για την πρώιμη διάγνωση του καρκίνο του ήπατος;
Κάθε άνθρωπος που ανήκει στην ομάδα υψηλού κινδύνου, δηλαδή πάσχει, από χρόνια ή ενεργό ηπατίτιδα B και C, με κίρρωση ήπατος, ή κάνει κατάχρηση οινοπνεύματος (ακόμα και αν δεν πάσχει από αλκοολισμό) , θα πρέπει να υποβάλλεται σε περιοδικό προληπτικό έλεγχο. Ο έλεγχος αυτός περιλαμβάνει
- Την κλινική εξέταση, από τον ειδικό ιατρό.
- Εξετάσεις αίματος. Στις εξετάσεις αυτές περιλαμβάνονται, η γενική αίματος, ο βιοχημικός έλεγχος του ήπατος (SGOT, SGPT, ALP, γ-GT) και ο καρκινικός δείκτης AFP (άλφα εμβρυική πρωτεΐνη)
- Τον απεικονιστικό έλεγχο του ήπατος. Ο υπέρηχος ήπατος, και ειδικά όταν συνδυάζεται με Doppler αποτελεί την καλύτερη μέθοδο απεικόνισης του ήπατος. Με την εξέταση αυτή ελέγχεται το παρέγχυμα του οργάνου για την παρουσία ογκόμορφων σχηματισμών ενώ ταυτόχρονα μπορεί να παρακολουθούνται καλοήθεις παθήσεις του ήπατος όπως, τα αιμαγγειώματα, οι κύστεις ήπατος, η λιπώδης διήθηση κ.τ.λ.
Πώς γίνεται η διάγνωση του καρκίνο του ήπατος;
Η διάγνωση της νόσου βασίζεται στην κλινική εξέταση, τον εργαστηριακό έλεγχο, την απεικόνιση του ήπατος και σε ορισμένες περιπτώσεις την βιοψία της ηπατικής βλάβης.
Κλινική εξέταση. Το ιστορικό, οι προδιαθεσικοί παράγοντες τα συμπτώματα και η φυσική εξέταση του ασθενούς μπορεί να θέσουν την υποψία της νόσου. Επίσης η ξαφνική επιδείνωση προϋπάρχουσας ηπατικής νόσου (ηπατίτιδα, κίρρωση) αποτελεί ισχυρή ένδειξη διερεύνησης του ασθενούς για ηπατικό νεόπλασμα.
Εργαστηριακός έλεγχος. (εξετάσεις αίματος). Ο εργαστηριακός έλεγχος εξετάζει την βιοχημική λειτουργία του ήπατος και την εμφάνιση παρανεοπλασματικών εκδηλώσεων. Για τον λόγω αυτό, οι κλασικές εξετάσεις περιλαμβάνουν, την γενική αίματος, το επίπεδο του σακχάρου, τις τανσαμινάσες (SGOT, SGPT), τα ηπατικά ένζυμα (ALP, γ-GT), την πρωτεϊνική παραγωγή (ολικό λεύκωμα, λευκωματίνη) την ικανότητα πήξης (APTT, PT, INR) και τους δείκτες φλεγμονής (ΤΚΕ, CRP).
Ιδιαίτερη σημασία δίνεται στον καρκινικό δείκτη AFP (α- εμβρυϊκή σφαιρίνη) λόγω της διαγνωστικής αξίας που έχει στην πρώιμη διάγνωση του ηπατικού καρκίνου.
Τιμές AFP, μετρούμενες με ραδιοανοσολογική μέθοδο, μεγαλύτερες του 500 ng/ml που επιμένουν ή αυξάνονται θεωρούνται διαγνωστικές ηπατικού καρκίνου, ακόμα και αν ο υπόλοιπος έλεγχος (εργαστηριακός ή απεικονιστικός) αποβαίνει αρνητικός.
Ακόμα και μια σταδιακά αυξανόμενη τιμή AFP, ακόμα και αν είναι κάτω από το διαγνωστικό επίπεδο, θεωρείται ύποπτη για την νόσο. Ο δείκτης αυτός είναι θετικός στο 85% των ασθενών με ηπατικό καρκίνο χωρίς προϋπάρχουσα ηπατική κίρρωση.
Να σημειωθεί ότι ο καρκινικός δείκτης AFP μπορεί να είναι σχετικά αυξημένος και σε άλλες μορφές καρκίνου, όπως στον καρκίνο των όρχεων, του παγκρέατος, του στομάχου ή ακόμα και την χρόνια ενεργό ηπατίτιδα. Για τον λόγω αυτό η μέτρηση της Fucosylated AFP είναι πολύ χρήσιμη για τη διαφορική διάγνωση του καρκίνου του ήπατος από άλλους όγκους που παράγουν AFP, αλλά είναι εξέταση δύσκολη και ακριβή.
Απεικονιστικές εξετάσεις ήπατος. Από τις απεικονιστικές εξετάσεις οι πιο χρήσιμες για τη διάγνωση του ηπατικού καρκίνου κατά σειρά είναι, το υπερηχογράφημα, η αξονική τομογραφία, η μαγνητική τομογραφία, η αγγειογραφία και το σπινθηρογράφημα του ήπατος. Η αξονική και η μαγνητική τομογραφία είναι χρήσιμες όχι μόνο στην διάγνωση αλλά και στην σταδιοποίηση και στην ανάδειξη πιθανών μεταστάσεων. Η μαγνητική τομογραφία MRI έχει μεγαλύτερη ευαισθησία και ικανότητα στην ανάδειξη ενός ηπατικού όγκου. Το σπινθηρογράφημα ήπατος (παρότι είναι μια δύσκολη και ακριβή εξέταση) προσφέρει σημαντική βοήθεια στην διαφορική διάγνωση και σε περιπτώσεις ηπατικής κίρρωσης. Η αγγειογραφία είναι απαραίτητη σε περίπτωση χειρουργική επέμβασης.
Βιοψία ήπατος. Η διαδερμική βιοψία ήπατος (core biopsy) δεν είναι απαραίτητη, όταν όλες οι άλλες εξετάσεις είναι ενδεικτικές ηπατικού καρκίνου. Όμως, είναι πολύ χρήσιμη σε περιπτώσεις, που η διάγνωση είναι αμφίβολη, αλλά και σε αυτές που συνυπάρχει κίρρωση του ήπατος.
Ποιά είναι η θεραπευτική αντιμετώπιση του καρκίνο του ήπατος;
Η καλύτερη και αποτελεσματικότερη θεραπευτική αντιμετώπιση του ηπατικού καρκίνου είναι η πλήρης χειρουργική αφαίρεση (ηπατεκτομή R0) του ηπατικού όγκου. Δυστυχώς όμως, παρά τις προσπάθειες πρώιμης διάγνωσης και την βελτίωση των χειρουργικών τεχνικών μόλις το 25-30% των ασθενών με ηπατικό καρκίνο πληρούν τις προϋποθέσεις χειρουργικής επέμβασης. Οι περισσότεροι ασθενείς με ηπατικό καρκίνο έχουν και άλλη βλάβη στο ήπαρ συνήθως ηπατίτιδα ή/και ηπατική κίρρωση.
Συνεπώς, μόλις τεθεί η διάγνωση πρέπει να σχεδιαστεί και η θεραπευτική αντιμετώπιση, η οποία εξατομικεύεται για τον κάθε ασθενή βασισμένη στα ακόλουθα χαρακτηριστικά:
Λειτουργική ικανότητα του ήπατος. Ειδικά για την εκτίμηση της λειτουργικότητας του ήπατος και έμμεσα την πρόγνωση μετά από ηπατεκτομή, οι περισσότεροι χειρουργοί ήπατος χρησιμοποιούν το σύστημα Child-Pugh. Ασθενείς σταδίου C δεν είναι υποψήφιοι για ηπατεκτομή, ενώ ασθενείς σταδίου Α μπορεί να ανεχτούν ηπατεκτομή ακόμα και μεγάλου μεγέθους.
Την σταδιοποίηση του όγκου. Η σταδιοποίηση αφορά το μέγεθος του όγκου, την έκτασή του στο ηπατικό παρέγχυμα, την ανατομική του σχέση με τις ηπατικές φλέβες και την πυλαία φλέβα, την παρουσία λεμφαδενικών ή άλλων μεταστάσεων. Τα κύρια συστήματα σταδιοποίησης του ηπατικού καρκίνου είναι το TNM και το σύστημα της Βαρκελώνης.
Σε γενικές γραμμές προυπόθεση για χειρουργική επέμβαση είναι:
- Η περιορισμένη εντόπιση του όγκου σε ένα λοβό του ήπατος.
- Η απουσία θρόμβωσης ή απόφραξης της πυλαίας φλέβας.
- Η απουσία λεμφαδενικών ή άλλων απομακρυσμένων μεταστάσεων.
Την βιολογική ηλικία του ασθενούς. Η βιολογική ηλικία πολλές φορές διαφέρει από την πραγματική (μετρούμενη σε έτη) ηλικία, και αφορά την παρουσία άλλων σοβαρών παθήσεων που μπορεί να δυσχεράνουν ή τελικά να αποτρέψουν μια ηπατεκτομή. Τέτοιες παθήσεις μπορεί να είναι αναπνευστικά ή καρδιολογικά νοσήματα καθώς και μεταβολικά νοσήματα όπως ο σακχαρώδης διαβήτης.
Ηπατεκτομή
Είναι γενικά αποδεκτό ότι, ασθενείς που πληρούν τα κριτήρια μιας χειρουργικής επέμβασης (ηπατεκτομής) θα έχουν και τα καλύτερα θεραπευτικά αποτελέσματα. Το μέγεθος και η θέση του ηπατικού όγκου καθορίζουν τον τύπο της ηπατεκτομής, με τον οποίο θα επιτευχθούν ιστολογικά αρνητικά όριά. Η ηπατεκτομή στοχεύει στην αφαίρεση κάθε τμήματος του ήπατος που περιέχει τον όγκο, αλλά και των τμημάτων του ήπατος που ο όγκος αυτός εμφανίζει την μεγαλύτερη πιθανότητα για ενδοηπατική μετάσταση μέσω της πυλαίας φλέβας. Όταν αυτό δεν είναι εφικτό (λόγω αφαίρεσης μεγάλου ηπατικού παρεγχύματος) τότε επιλέγεται η εκτομή του όγκου εντός υγειών ορίων τουλάχιστον 1 εκατοστού. Κάθε μορφή ηπατεκτομής πρέπει να σχεδιάζεται με τέτοιο τρόπο ώστε το εναπομείναν ηπατικό παρέγχυμα να είναι επαρκές.
Να σημειωθεί ότι, το μεγαλύτερο ποσοστό μετεγχειρητικών επιπλοκών – και ειδικά σε κιρρωτικούς ασθενείς – οφείλεται σε μετεγχειρητική ηπατική ανεπάρκεια.
Στις χειρουργικές τμηματεκτομές (segmentectomy) χάνεται το 10% – 15% του ηπατικού παρεγχύματος, στην αριστερή ηπατεκτομή χάνεται το 65% ενώ στην δεξιά ηπατεκτομή χάνεται το 80% – 85% του παρεγχύματος.
ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΗΠΑΤΕΚΤΟΜΗ
ΜΕΣΗ ΤΜΗΜΑΤΕΚΤΟΜΗ
Στις περιπτώσεις που η χειρουργική επέμβαση αφαίρεσης του ηπατικού όγκου δεν είναι εφικτή, τότε εφαρμόζονται άλλες λιγότερο επεμβατικές μέθοδοι. Τέτοιες μέθοδοι είναι:
Η θερμική καταστροφή του ηπατικού όγκου με χρήση ραδιοκυμάτων ( RF Ablation)
Η μέθοδος RFA βασίζεται στα ραδιοκύματα μέσω των οποίον διοχετεύεται εντοπισμένη υψηλή θερμική ενέργεια, απευθείας επάνω στον ηπατικό όγκο.
Δεδομένου ότι η θερμοκρασία εντός του όγκου κυμαίνεται μεταξύ 100-500 0C επιτυγχάνεται απευθείας καταστροφή και θάνατος των καρκινικών κυττάρων. Κύρια ένδειξή της αποτελούν όγκοι <3 cm, σε ασθενείς υψηλού κινδύνου για ηπατεκτομή, αν και μεγαλύτεροι όγκοι (5-7 cm) μπορούν επίσης να καταστραφούν. Το υγιές ηπατικό παρέγχυμα προστατεύεται από την πυλαία κυκλοφορία του ήπατος ενώ για την βελτιστοποίηση των αποτελεσμάτων εκτελείται χειρισμός Pringle. Η μέθοδος πρέπει να σχεδιαστεί με τέτοιο τρόπο, ώστε οι ζώνες της πηκτικής νέκρωσης να επικαλύπτονται, προκειμένου να εξασφαλιστεί πλήρης καταστροφή του όγκου. Η ζώνη θερμική καταστροφής υγιούς ηπατικού παρεγχύματος πέραν του όγκου πρέπει να έχει πλάτος 1 cm προκειμένου να εξασφαλιστεί η καταστροφή των καρκινικών κυττάρων σε υγιή όρια. Γενικά, η εφαρμογή του RFA αποφεύγεται πολύ κοντά σε αγγειακές δομές, όπως η ηπατική πύλη ή η κάτω κοίλη φλέβα και οι ηπατικές φλέβες και ειδικά κοντά σε μεγάλα χολαγγεία, τα οποία εύκολα μπορεί να καταστραφούν, με συνέπεια επιπλοκές όπως χοληφόρα συρίγγια και απόστημα. Η μέθοδος αυτή μπορεί να εφαρμοστεί ακόμα και συμπληρωματικά κατά την διάρκεια της ηπατεκτομής
προκειμένου να μειωθεί η έκταση του ηπατικού παρεγχύματος που πρόκειται να αφαιρεθεί. Η εφαρμογή της μεθόδου RF στη θεραπεία του ηπατικού καρκίνου (όταν
δεν είναι εφικτή η ηπατεκτομή) φαίνεται ότι προσφέρει καλά αποτελέσματα, ίσως δε τα καλύτερα σε σύγκριση με τις άλλες μεθόδους. Περίπου ένα μήνα μετά την θερμική καταστροφή του ηπατικού όγκου εκτελείται αξονική τομογραφία ήπατος προκειμένου να ελέγχει το αποτέλεσμα της επέμβασης. Το αποτέλεσμα της αξονικής πρέπει να δείχνει πλήρη νέκρωση του ηπατικού όγκου, δηλαδή μη πρόσληψη σκιαγραφικού στην αρτηριακή φάση του ήπατος. Τρείς μήνες μετά την πρώτη αξονική, εκτελείται και νέα αξονική ήπατος προκειμένου να τεκμηριώσει την νέκρωση των καρκινικών κυττάρων.
Διαδερμική έγχυση αλκοόλης ή οξικού οξέος
Η μέθοδος βασίζεται στην κατευθυνόμενη υπό αξονικό τομογράφο ή υπέρηχο διαδερμική έκχυση διαλύματος αιθυλικής αλκοόλης απευθείας επάνω στον ηπατικό όγκο. Το διάλυμα της αλκοόλης (αναλογίας 95-97%) προκαλεί απευθείας χημική καταστροφή και θάνατο των καρκινικών κυττάρων. Η μέθοδος με έκχυση οξικού οξέος (acetic acid) είναι σχετικά νέα, αλλά με αυξανόμενη προτίμηση, μιας και η νέκρωση που δημιουργείται έχει μεγαλύτερο εύρος και αποτελεσματικότητα.
Διαδερμικός χημειοεμβολισμός μέσω της ηπατικής αρτηρίας (transcatheter arterial chemoembolization- TACE)
Η μέθοδος βασίζεται στο γεγονός ότι, όλοι οι όγκοι του ήπατος λαμβάνουν την αιμάτωσή τους από την ηπατική αρτηρία, δημιουργώντας μια θυσανοειδή ανώμαλη και ελικοειδή νεοαγγείωση που περιβάλει και τροφοδοτεί αιματικά των ηπατικό όγκο.
H μέθοδος αυτή συνίσταται, στον διαδερμικό καθετηριασμό της μηριαίας αρτηρίας, μέσο της οποίας εισάγεται ειδικός καθετήρας, που προωθείται υπό ακτινοσκοπικό έλεγχο εντός της ηπατικής αρτηρίας. Μόλις ο καθετήρας φτάσει εντός της ιδίως ηπατικής αρτηρίας ή και ακόμα ψηλότερα (κοντά στο σημείο τροφοδοσίας του όγκου) γίνεται έγχυση ενός διαλύματος, που περιέχει ένα χημειοθεραπευτικό παράγοντα (adriamycin, cisplatin) και ενός λίποφιλου σκευάσματος (Lipiodol). Το Lipiodol παγιδεύεται στην ανώμαλη αγγειακή μικροκυκλοφορία του όγκου, παγιδεύοντας μαζί και τον χημειοθεραπευτικό παράγοντα. Με τον τρόπο αυτό, η χημειοθεραπευτική δράση του φαρμάκου στοχεύει αποκλειστικά των όγκο, χωρίς σημαντικές συστηματικές επιπτώσεις στους υγιείς ιστούς. Επιπλέον επιτυγχάνεται μικροεμβολισμός των νεοαγγείων του όγκου και νέκρωση των καρκινικών κυττάρων.
Συνεπώς με την μέθοδο αυτή επιτυγχάνεται, αφενός η στοχευόμενη χορήγηση του χημειοθεραπευτικού παράγοντα και αφετέρου ο εμβολισμός των τροφοφόρων αγγείων του ηπατικού όγκου. Η μέθοδος αυτή μπορεί να επαναληφθεί μόνη της ή σε συνδυασμό με άλλες μεθόδους όπως το RF ή απλό εμβολισμό της ηπατικής αρτηρίας (ΤΑΕ) χωρίς την χρήση χημειοθεραπευτικού παράγοντα.
Συστηματική χημειοθεραπεία
Η συστηματική χημειοθεραπεία δεν έχει να επιδείξει ουσιαστικά θεραπευτικά αποτελέσματα αφού μόλις το 15 – 20% των ασθενών με πρωτοπαθή όγκο ήπατος εμφανίζουν θετική ανταπόκριση, και ενώ η ανταπόκριση αυτή είναι συνήθως μικρής διάρκειας. Εντούτοις, σήμερα κατασκευάζονται και μελετούνται νέα χημειοθεραπευτικά φάρμακα (όπως το Sutent) που όμως ακόμα, ευρίσκονται στη διαδικασία αξιολόγησης των πρώτων κλινικών δοκιμών.
Διαβάστε σχετικά άρθρα